Ondanks de verscheidenheid zijn de robuuste houten beelden van Emile van der Kruk direct herkenbaar aan de grove sporen van kettingzaag, guts en krijt van het maakproces. Ze ogen getekend door een hard en ruw leven. Tegelijkertijd verbazen ze ons door een zorgvuldige, verfijnde figuratie.

De combinatie van mensen, dieren en planten treft ons door hun archetypische gegevens en nieuw vrijkomende symboolkracht.

Van der Kruk maakt op een sobere, maar trefzekere manier gebruik van effecten uit de schilderkunst zoals perspectief, schaduwwerking en kleur. Op een subtiele manier zijn er ogenschijnlijk toevallige leemtes in het grove oppervlak van het beeld ingebouwd, waardoor de kijker het beeld met zijn eigen projectie voltooid. Door het combineren van verschillende standpunten en aanzichten binnen een beeld gaat de houthuid leven.

De beelden zijn 'materieel' heftig aanwezig maar desondanks heeft elk beeld een verstilde psychologische lading die aanleunt tegen het gedachtengoed van Jung. Veel beelden geeft hij een stoel, bank of tafel mee als verwijzing naar de psychoanalyse. Niet zelden dienen beroemde werken uit de kunstgeschiedenis als inspiratiebron en krijgen thema's van bijvoorbeeld Munch, Kirchner, Soutine, Beckmann, Bacon en Beuys een eigen draai. Schrijvers als Transtromer, Per Olaf Enquist, Becket en de scandinavische literatuur vormen een onuitputtelijke rijke inspiratiebron.

Onderwerpen uit het schrijnende dagelijkse leven, het piëtistisch gekkenhuis, het therapeutisch theater, asielzoekers en het circus - waar de kloof tussen werkelijkheid en psyche zo duidelijk is - hebben zijn voorkeur. Tegengestelde krachten, het mannelijke en het vrouwelijke, vrolijkheid en ernst, hulpeloze overgave en kracht, drama en humor vormen steeds een eenheid.

Het sentiment wordt niet geschuwd, maar komt grotesk naar voren. Deze indringende fictie in zijn werk noemt hij 'Emotioneel Realisme'. Expressief en ingetogen tegelijk hebben de beelden een hoog aaibaarheids gehalte. Zo ontwikkelde Emile van der Kruk vanuit het Pieta thema zijn reeksen omhelzingbeelden.

De laatste jaren werkt Emile steeds meer in andere, vaak contrasterende materialen zoals brons, polyester, baksteen, bot en haar. Zij versterken de tegenstellingen die hem zo intrigeren en blijven onmiskenbaar herkenbaar van zijn hand. Zij vergroten ons vermogen waarde te zien in schijnbare toevalligheden en maken ons bewust van het geheimzinnige leven van de dagelijkse voorwerpen die ons omringen.

Emile van der Kruk omschrijft zijn werk zelf als "sobere, weerbarstige, figuratieve kettingzaagbeelden met dramatische effecten uit de schilderkunst. Beelden die de grens breken tussen jezelf en de getormenteerde medemens".